The Fall

2006 yapımı olan bu filmi izlemekte bu kadar geç kaldığım için öncelikle kendimi esefle kınıyorum. Arada geçen bunca zamanda izlediğim filmleri de tamamen zaman kaybı sayabilirim hatta. Böyle bir film olamaz diye düşünebilirdim ta ki bu filmi görene kadar. Sanki filmin yönetmeni Tarsem Singh (ki yönetmenin bir Indian olduğunu bilmeden izledim ama yine de çekmiş işte demekki bir şeyler beni) değil de Salvador Dali.. Öylesine bir gerçeküstücülük öylesine bir büyüleyicilik..işte bu da kanıtı..

Film başlı başına bir görsel şölen sanki. Ayasofya da dahil birçok mekan bunu sağlamada büyük etken tabi. Detaylar,geçişler mükemmel.. 

Bunların dışında film sanki hayatın ta kendisi. kırılmalar,pes edişler, yeniden umut etmeler.. pek çok duyguyu bir arada yaşatıyor. Öyle bir an geliyor ağlamaktan gülmeye hangi ara geçtiğinizi anlamıyorsunuz.

Oyunculuklara zaten söyliycek söz yok. Hayır  anlamıyorum bu kadar küçük çocuklar nasıl oluyor da oyunculuk konusunda bu kadar başarılı oluyor. Beş yaşındaki velet koskaca beni nasıl ağlatabiliyor. Lee Pace'e ztn yorum yapmıyorum. Kendisi için izlemiştim filmi. Ama gerçekten beklentimin de üstündeydi. Rol değil sanki kendisiydi izlediğim.  "There is no happy ending with me" derken mesela içime işlemiştir.

Velhasılı kelam son zamanlarda,ki uzunca bir süreyi kapsayan bir zaman diliminden bahsediyorum, izlediğim en güzel,en mükemmel,en kusursuz vs. filmdi. Tavsiyedir..